Het Collecti.ef 8 maars riep voor de vierde keer op tot een vrouwenstaking. Een oproep die steeds meer bijval krijgt bij tal van vrouwenorganisaties. De vakbonden dienden in gemeenschappelijk vakbondsfront een nationale stakingsaanzegging in. Natuurlijk voerden ook de PVDA en haar vrouwenbeweging Marianne mee actie voor een echt feministisch beleid.
Strijd voor hogere minimumlonen, sterke openbare diensten, stop het geweld tegen vrouwen. Wat betekent dat, en waarom kwamen vrouwen op 8 maart in actie?
1. Het is niet de eerste keer, en het zal niet de laatste keer zijn
De allereerste vrouwenstaking vond plaats op 8 maart 1908. Textielarbeidsters in New York kwamen op straat voor hogere lonen, betere werkomstandigheden en de afschaffing van de kinderarbeid.
De Spaanse vrouwen bliezen de traditie van vrouwenstakingen nieuw leven in. Na een verschrikkelijke groepsverkrachting in 2016 (La Manada) waarvan een jonge vrouw van 18 jaar het slachtoffer werd, kwam er in Spanje een massale beweging tegen geweld tegen vrouwen op gang. Ze protesteerden tegen het feit dat de daders er vanaf kwamen met een veroordeling voor seksueel misbruik, een lichtere veroordeling dan voor verkrachting.
Vanuit dat protest groeide een sterke beweging die later overging tot een vrouwenstaking, onder andere tegen geweld tegen vrouwen, maar ook voor hogere lonen en sterke openbare diensten, een betere verdeling van zorg- en huishoudelijke taken, en zoveel meer.
Lees hier het interview met de Spaanse Nora Garcia: “Als vrouwen het werk neerleggen, valt de wereld stil”
Lees verder onder de foto
Ook in België groeit 8 maart meer en meer uit tot een echte stakingsdag. En dat is nodig. De bestaande ongelijkheid tussen vrouwen en mannen neemt toe en de zogezegd feministische Vivaldi-regering biedt geen antwoord. Meer nog, haar sociaaleconomisch beleid, met onder meer de pensioenplannen en de arbeidsdeal (die de werkdag van 10 uur legaliseert en het nachtwerk minder betaalt), zijn slecht nieuws voor vrouwen.
2. Van feministische organisaties tot vakbonden, iedereen komt in actie
De oproep tot vrouwenstaking krijgt jaar na jaar meer bijval. Een steeds bredere waaier van organisaties roept op tot actie. De vakbonden deden een nationale stakingsaanzegging in gemeenschappelijk front. Vrouwenorganisaties zoals Femma, Furia, de Wereldvrouwenmars, Vie Féminine, en nog vele anderen riepen mee op tot vrouwenstaking. Over heel het land waren er gedurende de dag tal van acties op de werkvloer zoals werkonderbrekingen, symbolische acties, sensibiliseringsacties enz.
Lees verder onder de foto
3. Er zijn veel redenen waarom vrouwen in actie komen
Voor betere lonen en een minimumloon van 14 euro per uur
Ondanks je harde werk niet genoeg verdienen om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat is een realiteit voor veel vrouwen. Zij werken vaak in de sectoren met de laagste lonen en de meest precaire contracten. De schoonmaaksector, de kinderopvang, de verkoop, de zorg... Het zijn ook die sectoren die tijdens de pandemie zijn blijven doordraaien. Het onzichtbare en ondergewaardeerde werk werd plots essentieel. Maar daar stond geen betere verloning tegenover. Dat verklaart een deel van de loonkloof tussen vrouwen en mannen. Die bedraagt vandaag nog steeds 22,7%. Met de recente prijsstijgingen van energie, brandstof, levensmiddelen … – van alles eigenlijk – is echte loonsverhoging nóg belangrijker, in het bijzonder voor vrouwen.
Bij ArcelorMittal in Zelzate, bij de Colruyt in Luik, op de luchthaven, in de ziekenhuizen … op verschillende plaatsen waren er werkonderbrekingen en acties om hogere lonen te eisen.
Lees verder onder de foto
Voor sterke openbare diensten
Bijna de helft van alle vrouwen werkt deeltijds. Een van de redenen daarvoor is dat vrouwen nog steeds het leeuwendeel van alle zorg- en huishoudelijke taken op zich nemen: wassen en plassen, zorgen voor kinderen, ouderen, zieken, hulpbehoevenden, enz. Tijdens de coronacrisis is dat opnieuw gebleken. Vrouwen zijn nog meer gaan zorgen en hebben de sluiting van scholen en crèches opgevangen.
De collectieve diensten nemen een pak van die zorgtaken over. Zo kunnen vrouwen volwaardig deelnemen aan de arbeidsmarkt en een volledige loopbaan uitbouwen, zonder geconfronteerd te worden met de moordende combinatie tussen werk en gezin.
Lees verder onder de foto
Voor een doortastend beleid tegen geweld op vrouwen
Vrouwen eisen een aanpak op alle terreinen van de samenleving, gaande van preventie tot opvang van slachtoffers, opvolging van daders, enz. Een echt feministisch beleid beschermt vrouwen tegen geweld.
Lees verder onder de foto
4. Een nieuwe generatie zegt “nee” tegen seksueel geweld en intimidatie
Al jaren zijn seksueel geweld en seksuele intimidatie een probleem. Onze samenleving heeft dat probleem veel te lang onder de mat geveegd. Vandaag staat er een generatie op die zegt: stop.
De stemmen van duizenden jongeren vulden de straten van Brussel en Gent met de slogan “Slachtoffer wij geloven jou, verkrachter wij zien jou”. De stroom aan verhalen werd gevolgd door veel woede en protest op straat.
Lees verder onder de foto
5. De beweging is niet te stoppen
Vrouwen in ons land voelen op vele manieren aan den lijve hoe de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen groot blijft. Velen komen dan ook in actie. De brede feministische beweging blijft groeien. In België, maar ook in Spanje, India, Chili … Over de hele wereld organiseren vrouwen zich.
En ze doen dat op vele manieren. Sommigen laten thuis de zorgtaken een dag liggen. Anderen beslissen om die dag bewust niet te consumeren.
Er zijn ook acties op straat: bijeenkomsten, optochten, symbolische acties. Ook op het werk kun je iets doen, klein of groot.
Kon jij dit jaar niet deelnemen aan een van de acties? Geen nood, volgend jaar maken we er een nog grotere actiedag van.
Zin om mee de beweging uit te bouwen? Sluit je aan bij Marianne, de vrouwenbeweging van de PVDA.
