De herverkiezing van Emmanuel Macron als president van Frankrijk luidt vijf nieuwe jaren van strijd in tegen de president van de rijken en zijn programma van sociale afbraak. Extreemrechts is gelukkig verslagen, maar Macron zou er verkeerd aan doen te denken dat zijn overwinning een erkenning is voor zijn beleid.

In Frankrijk zijn veel mensen (terecht) woedend over het beleid van de huidige president Emmanuel Macron (La République En Marche). Zijn tegenstander Marine Le Pen beweert de belangen van de gewone mensen te verdedigen. Maar in werkelijkheid dient haar partij, het Rassemblement National, de rijksten. Vijf voorbeelden van de asociale oplichterij van Marine Le Pen.

De extreemrechtse Marine Le Pen maakt kans om president van Frankrijk te worden. In de eerste ronde deed ze het zelfs procentueel beter dan in 2017. Tel daar de stemmen voor die andere extreemrechtse kandidaat Éric Zemmour bij en je komt aan bijna een op de drie kiezers voor extreemrechts. Een historisch hoge score. Dat is de echte balans van vijf jaar Emmanuel Macron.

De tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen belooft spannend te worden. Extreemrechts was nog nooit zo dicht bij de overwinning. De voorbije ambtstermijn van Macron wordt gekenmerkt door een neoliberaal beleid en minachting voor de werkende klasse. Iets wat extreemrechts niet tegenhield, maar juist groter maakte. De traditionele sociaaldemocratische, republikeinse en groene partijen zijn ineengestort. Het echte alternatief voor het marktextremisme van Macron en voor het nationalistische extremisme van Le Pen zal komen van de velen die Mélenchon en zijn authentiek linkse programma hebben gesteund.