Op 29 en 30 juni 2022 wordt in Madrid een "historische" Navo-top gehouden. Welke grote punten staan er op de agenda en welke uitdagingen zal dat met zich meebrengen voor de vredesbeweging, in een tijd van oorlog in Oekraïne, algemene militarisering en toenemende spanningen tussen de grote mogendheden?

Aan het begin van dit jaar verhoogde Vivaldi de defensiebegroting al fors. Nu hebben ze beslist het budget op te trekken naar 2% van het BBP (Bruto Binnenlands Product). Onaanvaardbaar voor PVDA-volksvertegenwoordiger Nabil Boukili: "De regering-Vivaldi zegt al maandenlang dat er geen geld is voor de koopkracht van de werkende klasse. Maar nu onder druk van de NAVO, beslissen ze plots dat ze miljarden aan oorlog gaan besteden. De PVDA verzet zich daar uiteraard tegen.

De prijs van het brood stijgt zienderogen. Ook andere voedingsmiddelen worden duurder. De Verenigde Naties luiden zelfs de alarmbel over de voedselsituatie in de wereld. Volgens de FAO, de voedsel- en landbouworganisatie van de VN, geraken in de komende maanden nog maar eens 13 miljoen extra mensen ondervoed, vooral in Afrika en Azië.

Uitgebreid gesprek in De Afspraak met Raoul Hedebouw (PVDA) en andere experts over de oorlog in Oekraïne, de rol van de VS, de weg naar vrede... “Als twee kernmachten met elkaar in oorlog dreigen te treden, dan moeten we inzetten op de-escalatie en diplomatie. En daar heeft ons land ervaring in.”

Sinds eind april schakelen de VS een versnelling hoger in hun militaire aanpak van de oorlog in Oekraïne. Washington draagt daarvoor zakken vol geld en zware wapens aan. De Amerikanen hebben bloed geroken, en willen niet veel minder dan de scalp van Poetin. De andere Navo-landen volgen. En ook de Europese Unie, die naast directe militaire leveringen nu al een zesde pakket sancties afkondigt tegen Rusland. Ondertussen doet Rusland aan de grens met Polen tests met hypersonische kernraketten. Wie roept deze gevaarlijke escalatie een halt toe? Hoe kunnen we de vredesgong luider doen klinken dan de oorlogstrom?

Niet overal in de wereld wordt op dezelfde manier naar het conflict in Oekraïne gekeken. In veel landen in het Zuiden is er veel verontwaardiging over de houding van westerse landen. Daarom kiezen steeds meer landen geen kant in dit conflict.

De drijfveer achter de oorlog van Poetin tegen Oekraïne zijn de economische belangen van de heersende klasse in Moskou. Wanneer de Sovjet-Unie wordt opgedoekt, slaat het communistische systeem om in extreme kapitalistische anarchie. Wanneer Vladimir Poetin in 2000 president wordt, beweert hij dat hij Rusland opnieuw ‘op de kaart’ wil zetten. Dat wil hij doen door de Russische kapitalisten nieuwe perspectieven te bieden.

Zonder democratisch debat en midden in een crisis waarbij mensen lijden onder de torenhoge prijzen, maken de Europese landen enorme sommen belastinggeld vrij om de militaire budgetten te verhogen. Die militarisering gaat gepaard met een ideologisch offensief om de geesten voor te bereiden op oorlog. Ondertussen staan grondrechten en democratische vrijheden onder druk.

De Amerikaanse president Biden stelt zichzelf voor als een verdediger van de vrede en een als vriend van het Oekraïense volk. Maar wat is nu eigenlijk de Amerikaanse strategie ten aanzien van de oorlog in Oekraïne? En is het welzijn van de Oekraïners werkelijk de prioriteit in die strategie?

De vreselijke oorlog in Oekraïne, na een invasie op bevel van Poetin, duurt nu al meer dan een maand. Hoe kan die oorlog gestopt worden? Zijn sancties en wapenleveringen de goeie manier om vrede te bereiken? Zijn diplomatieke onderhandelingen een illusie of juist de enige realistische optie? En welke rol kan een klein land als België spelen? Hoe kunnen we een alternatief uitbouwen voor de steeds verder oprukkende militarisering?