Wat De Wever en Bouchez niet willen dat je onthoudt van 14 oktober

Dat hebben we in 25 jaar niet gezien. Op 14 oktober waren we met 140.000 in Brussel.

De rechtse partijen proberen nu om de omvang van de betoging te minimaliseren.

Sommigen spreken van “enkele tienduizenden mensen”.

Anderen willen de kracht van de betoging onderuit halen door te zeggen dat zij die NIET betoogd hebben juist een signaal hebben gegeven. Axel Ronse (N-VA): “Ze vragen aan Arizona om door te zetten, moeilijke maatregelen te nemen, de pensioenen te hervormen.”

Ze zeggen in elk geval: “Of we nu willen of niet, het is fundamenteel om de hervormingen door te voeren.”

Bon, je hebt het al begrepen: er woedt een strijd over wat de betoging van 14 oktober betekent. De Wever en Bouchez en co proberen ze te minimaliseren, en in een slecht daglicht te stellen. En dat is vooral een teken van zwakte van hun kant. Want deze betoging was uitzonderlijk en is een enorme bron van hoop. We gaan eens stap voor stap terugkijken op wat er gebeurd is.

140.000 mensen... Dat is een indrukwekkend cijfer. Dit was een historische mobilisatie, niet alleen door de omvang, maar ook door de diversiteit.

Die 140.000 betogers, dat waren arbeiders en bedienden, uit alle sectoren, publiek én privé, elk met hun eigen verhaal. Voor velen was het zelfs de eerste keer dat ze deelnamen aan een betoging. Ook het brede middenveld was sterk vertegenwoordigd.

Iedereen die erbij was, heeft gezien hoeveel jongeren aanwezig waren. Scholieren, studenten, jonge werknemers en syndicalisten — vol energie en strijdlust. Een generatie die opstaat en zelf haar toekomst in handen wil nemen.


Die 140.000 mensen die op 14 oktober betoogden, zij vertegenwoordigen alle mensen in heel België die genoeg hebben van deze afbraakregering. Het zijn de mensen die het land doen draaien en die respect eisen.


Deze betoging was bovendien al de twaalfde nationale actiedag sinds januari — en meteen ook de grootste. Dat toont dat het protest groeit.

En dat is een indrukwekkend resultaat, want de tegenstand is enorm. Traditionele politici, allerlei opiniemakers en de mainstream media willen ons wijsmaken dat er geen alternatief is en dat het toch geen zin heeft om actie te voeren.


Dit resultaat was mogelijk dankzij de duizenden syndicalisten en mensen uit het middenveld die op het terrein een ongelooflijke inspanning leveren. Echt, chapeau.

Er was één centrale boodschap op de betoging. Een boodschap die iedereen mee riep en op bijna alle bordjes te lezen was: “We willen niet werken tot 67 jaar, en we ZULLEN niet werken tot 67 jaar.”


Zowel jongeren als ouderen zijn massaal tegen de pensioenmalus en de pensioendiefstal. En terecht: de regering pleegt een diefstal op de mooiste jaren van ons leven.


Nee, onze pensioenen zijn geen geldautomaten om raketten en nieuwe F-35’s mee te kopen of om nog eens nieuwe cadeaus uit te delen aan aandeelhouders.

Meer in het algemeen verwerpen de betogers het hele pakket van asociale afbraakplannen van de regering-De Wever–Rousseau.

We weigeren te leven in een samenleving waar je dag en nacht, week en weekend, altijd maar meer en flexibeler moet werken, zonder controle, zonder grenzen, zonder compensatie.

We weigeren te leven in een samenleving die zieken opjaagt in plaats van de oorzaak van de ziektes aan te pakken, die werklozen uitsluit in plaats van kwaliteitsvolle jobs te creëren.


Tijdens de betoging klonk bovendien nog een andere, even duidelijke boodschap:
 “Tax the rich — blijf van ons geld af en haal het waar het zit: bij de rijken!”

Die druk van onderuit, die massale mobilisatie, brengt de dingen in beweging.


De regering twijfelt. Ze krijgt haar begroting niet op tijd rond, ze slaagt er niet in de pensioenhervorming concreet te maken.


De regering krabbelt terug. De invoering van de pensioenmalus is al uitgesteld tot mei volgend jaar. Minstens 30.000 gepensioneerden zullen eraan ontsnappen. Een deel van de ziekteperiodes zal meetellen bij de berekening. De carensdag wordt niet opnieuw ingevoerd. Het plan om het ziekteverlof zonder doktersattest af te schaffen is opgeborgen.

Ze proberen hun gezicht te redden door de betoging te minimaliseren en leugens te verspreiden over het aantal betogers. Er zijn getuigenissen die spreken van een bewuste manipulatie van de cijfers op het hoofdkwartier van de politie, in bijzijn van de MR-minister van Binnenlandse Zaken. We waren op 14 oktober uiteraard niet met 80.000, zoals zij beweren, maar met 140.000.


Ze blazen enkele incidenten op om de aandacht af te leiden van hun beleid en het groeiende verzet ertegen.


Ze manipuleren de informatie over de maatregelen die ze nemen, in de hoop ons te verdelen en verwarring te zaaien.


Ze willen het groeiende protest zelfs de mond snoeren met nieuwe, antidemocratische wetten.

Het bewijst alleen maar dat ze bang zijn. Bang voor een bevolking die zich informeert, die begrijpt wat er aan de hand is, die zich organiseert... en die in verzet komt.

Op 14 oktober schreven we een straffe bladzijde in de sociale geschiedenis van ons land. Maar het hoofdstuk is nog lang niet afgesloten.


Zij, zij doen er alles aan om ons te verdelen en ons te ontmoedigen.  

Wij, wij tonen dat we kunnen winnen.  Door te blijven actievoeren. Door verenigd te blijven in al onze diversiteit.  Door de ideeënstrijd voort te zetten.

Want ze proberen ons te misleiden, onze moed af te pakken of ons te doen geloven dat we alleen staan en machteloos zijn.


Het is aan ons om niet los te laten, om onze omgeving te blijven informeren over de plannen van de regering en om overtuigd te zijn dat we kunnen winnen.

In die strijd zullen er successen zijn, maar soms zal het wat moeilijker gaan. Zo gaat dat. We gaan tegen de stroom in. 

Soms is het makkelijk om iemand te overtuigen, soms vraagt dat tijd.  

Maar om vooruit te blijven gaan, is het nodig om ons te organiseren — in de vakbonden, in verenigingen... en natuurlijk bij de PVDA.


Als we samen strijdbaar, eensgezind, bewust en goed georganiseerd blijven, kan niets ons stoppen, dat beloven wij. Dáár ligt onze kracht. Samen kunnen we hen doen terugkrabbelen.