Antiracisme: actie voor de strijd die ons bindt
Racisme is wereldwijd aan een opmars bezig. In ons land wil de N-VA maar al te graag van racisme het centrale verkiezingsthema maken, verpakt als “identiteit en veiligheid” weliswaar. Tijd voor strijd en waakzaamheid. Te beginnen op de betoging tegen racisme van 24 maart.
Recente rapporten van het Interfederaal Gelijke Kansencentrum Unia maken duidelijk hoe diep het structurele racisme verankerd zit in onze samenleving. In 2014 bedroeg de tewerkstellingsgraad van mensen van Belgische origine 73%. Voor mensen uit zwart Afrika lag die tewerkstellingsraad op 42,5%, op 44,3% voor mensen uit Maghreblanden en op 46% voor mensen uit Turkije. In het onderwijs zien we dat 13% van de jongens van Belgische herkomst de school verlaat zonder diploma, tegenover 45% van de Noord-Afrikaanse en Turkse jongens. Bij de meisjes is dat 7% tegenover 42%. Iedereen met een beetje rechtvaardigheidsgevoel voelt zijn bloed koken bij het ervaren van deze realiteiten.
Deze situatie is geen toeval. Door de wereldwijde crisis van het kapitalistische systeem – een crisis die zowel sociaal, democratisch, ecologisch als economisch is – kwam ook het racisme in een andere dimensie. In navolging van Donald Trump en Nigel ‘Brexit’ Farage kiest nu ook bij ons regeringspartij N-VA voor het racisme als ideologische speerpunt van haar propaganda. N-VA en consorten willen dat de mensen naar de wereld kijken door een racistische bril: alle problemen worden veroorzaakt door mensen met een migratieachtergrond. De drugstrafiek? Marokkaanse families. De sociale zekerheid in gevaar? De vluchtelingen. Te weinig sociale woningen? De asielzoekers.
En het is ook de N-VA die hakt in onze pensioenen, die bespaart op daklozenopvang en sociale woningen, die 15 miljard euro wil uitgeven aan gevechtsvliegtuigen om deel te nemen aan de oorlogen van Trump en Co. Terwijl die partij zelf alle sociale verworvenheden ondergraaft, geeft ze de schuld aan de migranten. De dief die roept: “Houd de dief!”
De Partij van de Arbeid is de partij van de hele arbeidersklasse. Het overgrote deel van de migratie behoort tot die werkende klasse. Soms zonder werk, soms met zwart en illegaal werk, soms in de sociale dumping of in precaire interim- en dienstenchequejobs. Maar werkmensen zoals jij en ik.
Sinds haar ontstaan past de PVDA de leuze van de marxisten “Proletariërs aller landen verenigt u” toe op de binnenlandse realiteit. Toen het Vlaams Blok in 1991 bijna een half miljoen stemmen verzamelde, lanceerden militanten van de PVDA samen met andere antiracisten de petitie Objectief voor Gelijke Rechten. Een miljoen landgenoten ondertekenden de eis voor automatische verwerving van de Belgische nationaliteit na vijf jaar verblijf. Het antiracisme behoort tot het DNA van de PVDA.
De PVDA en alle progressieve krachten en organisaties van de arbeidersbeweging moeten het gevecht aangaan over het wereldbeeld. Ofwel slagen N-VA en haar volgelingen erin een deel van de werkende bevolking aan zich en aan het establishment te binden via het vergif van het racisme. Ofwel zal de 99% van alle kleuren samen vechten voor onze sociale rechten.
We zien elkaar op de nationale betoging tegen racisme op 24 maart.
Verdeel-en-heers, een eeuwenoude strategie
Verdeel-en-heers is minstens even oud als het kapitalisme zelf. Karl Marx verklaarde meer dan een eeuw geleden al dat het propageren van racisme onder de arbeiders tot doel had hen te verdelen en de grote fortuinen ongemoeid te laten. “De gemiddelde Engelse werknemer verafschuwt de Ierse werknemer in wie hij een concurrent ziet die zijn levensniveau omlaag haalt. […] Ze balanceren tussen religieuze, sociale en nationale vooroordelen tegen de Ierse arbeiders. […] Dat is het geheim van de onmacht van de Engelse arbeidersklasse, niettegenstaande haar organisatie. Het is het geheim van het behoud van de macht door de kapitalistenklasse, en die is zich daar terdege van bewust.”
Vervang vandaag “Ier” door “moslim” of “vluchteling” en je herkent helemaal wat er vandaag gebeurt.