Gelijke rechten voor LGBT+: “In ons kot, maar niet in de kast”

Op 17 mei 1980 schrapte de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) eindelijk homoseksualiteit van de lijst van geestesziekten. Dertig jaar later wordt deze dag, “IDAHOT” wereldwijd gevierd. Menige gemeente hangt de regenboogvlag uit, her en der verrijzen zelfs regenboogzebrapaden om de dag niet te vergeten en de anders onzichtbare LGBT+-gemeenschap een hart onder de riem te steken, en jaarlijks lokt de Belgian Pride tienduizenden bezoekers naar Brussel. 

Maar 17 mei 2020 ziet er helemaal anders uit. Door de coronacrisis gaat de strijddag door vanaf thuis. Die crisis maakt bovendien extra duidelijk dat de dag niet enkel een feest van diversiteit is, maar ook een strijd. Het is immers extra duidelijk geworden hoe belangrijk het is om een sterke openbare gezondheidssector te hebben die het welzijn van de bevolking verzekert.

Ook het belang van psychisch welzijn werd veel duidelijker. Door de lockdown steeg het aantal gevallen van huiselijk geweld spectaculair, en werd extra duidelijk dat hoe goed je je in je vel voelt, in zeer grote mate afhangt van hoe comfortabel je thuis kan wonen. En dat comfort is absoluut niet voor iedereen even hoog.

Het is al jaren geweten dat LGBT+-personen verhoogd risico hebben voor psycho-sociale problematiek. Deze coronacrisis maakt die kwetsbaarheid nog eens dieper. De dienst van Lumi, de vroegere holebifoon, waar mensen terecht kunnen voor een gesprek en met vragen over hun seksuele geaardheid of genderidentiteit, verdubbelde haar openingsuren om dit op te vangen en ook veel andere contactkanalen staan roodgloeiend. Het is duidelijk dat het wegvallen van plekken en organisaties waar LGBT+-personen terecht kunnen en zich geborgen kunnen voelen, een enorme impact heeft. Bovendien is het verre van evident om uit de kast te komen wanneer je niet weet of je ook uit je kot kan als de reactie van je huisgenoten niet is wat je verwachtte.

De crisis werpt een licht op de noodzakelijkheid van zowel Lumi, dat nog steeds bijna volledig op vrijwilligers moet draaien, als van sterk uitgebouwde organisaties die hun expertise ten volle kunnen inzetten. We pleiten daarom voor structurele ondersteuning van het middenveld om hen toe te laten op lange termijn, professioneel en in de diepte te kunnen werken. Op deze manier kunnen ze ook andere onderdelen van de zorg ondersteunen met raad en daad. 

Maar ook buiten coronatijden is de strijd broodnodig. Begin vorige week werden enkele activisten van het Luikse Arc-en-ciel nog het slachtoffer van verbaal geweld. Een Europese studie bij 140.000 LGBT+-personen, onder wie meer dan 2.500 Belgen, maakte duidelijk dat discriminatie aanwezig is in alle aspecten van het leven van LGBT+-personen: op het werk, op school, bij het zoeken van een woonst of in de gezondheidszorg. 40% geeft aan het laatste jaar discriminatie ervaren te hebben en 60% zegt niet zichzelf te kunnen zijn op publieke plaatsen uit angst om bedreigd te worden. Bij trans*personen liggen deze cijfers zelfs nog heel wat hoger. Nu de fysieke lockdown stap voor stap wordt afgebouwd, moeten we ook deze mentale lockdown afbouwen. 

Daarom is het nu meer dan ooit nodig om te bouwen aan een solidaire samenleving waarin we voor elkaar zorgen. De PVDA zet zich in voor gelijkheid in diversiteit:

• We blijven pleiten voor structurele ondersteuning van het middenveld. De overdreven nadruk op projectfinanciering zet organisaties tegen elkaar op en zorgt voor verspilling. Zeker in tijden van crisis volstaan enkel vrijwillige initiatieven niet. Zoals voor andere sectoren, heeft ook deze sector bijkomende ondersteuning nodig om de crisis op te vangen. 

• We blijven vechten voor een openbare en kwalitatieve gezondheidszorg die toegankelijk is voor iedereen en rekening houdt met de diversiteit in de samenleving.

• We ijveren voor een samenleving waar geweld en discriminatie worden bestreden. Door in te zetten op sensibilisering op school en de werkplek, door slachtoffers van haatmisdrijven te ondersteunen en de daders ervan te straffen en begeleiden.