Het pensioenplan 55-60-65 van de PVDA
De regering De Wever-Rousseau verkoopt de afbraak van onze pensioenen als een noodzaak. Maar het is een keuze: onze pensioenen zijn perfect betaalbaar als we de welvaart eerlijker verdelen. En met ons plan 55-60-65 beschermen we het recht op rust en vrijheid aan het einde van ons leven.
Door Kim De Witte, volksvertegenwoordiger en pensioenspecialist van de PVDA
Het plan 55-60-65. Uitleg door Kim De Witte, pensioenspecialist en PVDA-volksvertegenwoordiger.
Al maanden beweegt er iets in ons land. Sinds januari waren er elf nationale betogingen en twee algemene stakingen – ongezien in de voorbije 25 jaar. Die sociale druk zorgt ervoor dat de regering de grootste moeite heeft om haar plannen door te voeren.
De pensioenhervorming wordt nu met een jaar uitgesteld, de pensioenmalus verder afgezwakt en de verstrenging van het vervroegd pensioen teruggeschroefd. Maar wij willen niet alleen foute plannen tegenhouden. We willen ook ons alternatief verdedigen, meer bepaald ons plan 55-60-65 jaar:
- We willen de wettelijke pensioenleeftijd terugbrengen naar 65 jaar. Wie langer wil werken, mag langer werken. Maar niemand mag verplicht worden om te werken tot 67 jaar. Dat is voor de meeste mensen totaal onhaalbaar.
- We willen het recht op vervroegd pensioen terug toegankelijk maken vanaf 60 jaar, na 40 gewerkte jaren. En wie 35 jaar een zwaar beroep uitoefent, mag vroeger stoppen. We zijn niet gelijk voor de dood. Mensen met een zwaar beroep leven gemiddeld 6 tot 9 jaar minder lang. Zij moeten dan ook vroeger met pensioen kunnen gaan.
- We willen landingsbanen invoeren voor iedereen vanaf 55 jaar, zodat het werk werkbaar blijft voor oudere werknemers.
Rust en vrijheid aan het einde van ons leven is geen privilege, geen gunst van de werkgever of de regering. Het is een recht, afgedwongen door de werkende klasse en betaald met sociale bijdragen, dit is het uitgesteld loon van de werknemers.
Het recht is perfect betaalbaar, als we de welvaart een beetje eerlijker verdelen. Wij hebben drie concrete voorstellen dienaangaande:
- Dit jaar ging er maar liefst 16 miljard euro aan cadeaus naar bedrijven. Een groot deel daarvan zijn verminderingen van werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid. Daardoor smelten de inkomsten van onze sociale zekerheid sneller dan de poolkappen. Geld dat naar de kassen van de sociale zekerheid en de staat zou moeten gaan, maar verdwijnt in de zakken van de aandeelhouders. De regering De Wever-Rousseau wil het verhogen naar 19 miljard in 2029. Dat is een gigantisch bedrag. Wij willen al die cadeaus grondig onder de loep nemen en schrappen wat geen extra jobs oplevert. Zo kunnen we minstens 3 miljard per jaar recupereren.
- Ten tweede, een miljonairstaks van 2 procent op de 1 procent rijksten invoeren. Dat kan 8 miljard per jaar opbrengen. En de grote belastingfraude en -ontwijking aanpakken. Als we de rechten van de fiscale inspecteurs uitbreiden in plaats van ze verder af te breken, kunnen we minstens 2 miljard per jaar recupereren.
- Ten derde, minder geld voor nieuwe F35’s en ander oorlogsmateriaal, meer geld voor pensioenen. Daarmee kunnen we 4 miljard per jaar recupereren.
Het recht op pensioen is afgedwongen door strijd. Altijd al is er druk geweest: van onderuit voor de uitbreiding ervan én van bovenuit voor de inperking ervan. Stilstand bestaat niet. Ofwel heroveren we ons recht op rust en vrijheid, ofwel raken we het volledig kwijt.
De voorbije twintig jaar is er veel afbraak geweest, vanaf het Generatiepact in 2005 tot en met vandaag. De regering De Wever-Rousseau wil nu een grote slag slaan: samen met de Welvaartsenveloppe maar liefst vier miljard per jaar besparen op onze pensioenen, die al tot de laagste van West-Europa behoren. Met de pensioenmalus wil ze zelfs een veelvoud van dat bedrag besparen in de komende decennia. We weten allemaal dat de malus alleen maar strenger zal worden. Ofwel werk je dan tot 67 jaar – en binnenkort 70 jaar – ofwel verlies je een grote hap uit je pensioen.
Gaan we de stijgende productiviteit van onze arbeid omzetten in ook meer rust en vrije tijd, met behoud van een zekere levensstandaard? Of onderwerpen we alles aan de competitiviteit, de omzet, de winst van aandeelhouders? Dat is de inzet van het pensioengevecht.
De kruik zal net zo lang te water gaan totdat hij barst. We zijn sterker dan we denken. Wanneer we allemaal één grote vuist maken, kunnen we het recht op pensioen terugwinnen. De Arizona-partijen zeggen dat de acties hen niet deren. Ondertussen is er nog geen enkele pensioenmaatregel gestemd. Wij weten dan ook beter 😉
