Waar is de tijd dat Ryanairbaas Michael O'Leary liever zijn beide handen zou hebben laten afkappen dan met de vakbonden aan tafel te schuiven? De man van 886 miljoen euro vertikte het om met zijn werknemers in gesprek te gaan. Angst als motivatie om je werk goed te doen, moest volstaan. Deed je je mond toch open, dan vloog je. En toch rechtten de moe getergde werknemers van Ryanair de rug. Verschillende keren legden stewards en piloten het werk neer. Gezamenlijk trokken ze aan hetzelfde zeel over de landgrenzen heen. Dit alles resulteerde in een eerste grote overwinning. Voor het eerst gaat Ryanair er formeel mee akkoord om de Belgische arbeidswetgeving toe te passen voor zijn werknemers in België. Vanaf 31 januari is het gedaan met het uitbetalen van lonen onder de armoedegrens, met het ontzeggen van de toegang tot de sociale zekerheid en het verhinderen van elke pensioenopbouw. Wat juridische veroordelingen nooit gedaan gekregen hebben, haalt het eengemaakte en strijdende personeel van Ryanair nu binnen.
Sociale rechtvaardigheid ondanks de regeringsleiders
Dat Ryanair het Belgische arbeidsrecht eindelijk gaat toepassen, is niet de verdienste van de Belgische regering, noch van de Europese ministers. Jarenlang keken ze de andere kant uit. Toen de acties groot en krachtig werden en niemand ze nog kon negeren, zelfs de regeringsleiders niet, veranderden die hun houding. Van straal negeren gingen ze over naar loze beloftes maken. Op geen enkel moment hebben ze werkelijk hun handen vuilgemaakt om de uitbuiting te stoppen.