Raoul Hedebouw,
Oostende, 17 september 2022
Beste kameraden, beste vrienden,
Fantastisch om jullie hier vandaag te zien op ManiFiesta, het Feest van de Solidariteit. We zijn hier vandaag samen met duizenden, uit alle hoeken van het land, jong en minder jong, vrouwen en mannen, mensen van alle origines. Samen om te bouwen aan een andere wereld, een wereld van ‘eerst de mensen, niet de winst’.
Ik kan niet anders dan met het volgende beginnen. We worden overspoeld met getuigenissen: “Raoul, mijn voorschotfactuur is gestegen tot 850 euro per maand. Hoe kunnen die politici denken dat ik dat kan betalen?”
“Dag Raoul, ik kreeg net een mailtje binnen van mijn energieleverancier. Hij stelt me gewoon efkes voor om mijn maandelijkse stortingen op te drijven naar 1.100 euro voor gas en elektriciteit. In welke wereld leven die?” Steeds meer mensen worden gewoon in de armoede geduwd.
En er is één bericht dat me echt enorm heeft geraakt. Je moet weten, het is voor mij een bijzonder jaar. Mijn kleine Pablo gaat voor het eerst naar de kleuterschool en Esteban naar de lagere school. Dat is een intens moment voor onze kinderen natuurlijk, maar ook voor de ouders. Ik weet niet wie van ons het meest zenuwachtig was (bon, dat was ik, denk ik). Ik heb toen een berichtje gezet op de sociale media om alle kleuterleidsters en leerkrachten te bedanken voor hun werk en inzet voor onze kinderen. Daar heb ik een antwoord op gekregen dat mij drie weken later nog kippenvel geeft. Ik zal het jullie voorlezen:
“Hallo Raoul,
Ik las net je bericht en ik was ontroerd.
Ik werk als pakjesbezorger, maar ben sinds begin dit jaar met ziekteverlof. Mijn partner, die administratief medewerker is, en ik zitten financieel in de problemen.
Omdat ik geen leuke kleren of een rugzakje of nieuwe schoenen kon kopen voor de eerste schooldag van mijn dochtertje van drie, had ik haar vanmorgen bijna niet naar school gebracht, omdat ik me schaamde in haar plaats.
We vechten voor onze kinderen, maar soms vragen we ons af of het nog wel de moeite waard is.
Ik wou dit even kwijt en ik wist niet goed aan wie. Zo hard schaam ik me voor mezelf.
Nog een fijne dag. ✊️✊️
Gilles, 34 jaar en vader van twee schattige kinderen die zich afvraagt hoe hij het moet redden.”
Gilles. Papa van 2 schattige kleintjes. En hij vraagt zich of hoe hij het zal redden.
Uiteraard heb ik Gilles geantwoord. Met tranen in de ogen van woede, begon ik op mijn toetsenbord te tikken.
“Beste Gilles, jouw bericht staat symbool voor de reden waarom ik het niet kan aanvaarden om te leven in onze maatschappij zoals ze nu is. Nooit eerder hebben we in België zoveel rijkdom geproduceerd en toch zitten duizenden kinderen in een situatie zoals jij beschrijft. Wat jou overkomt, is het gevolg van een kleine groep die steeds rijker wordt ten koste van de werkende klasse. Natuurlijk is dat jouw schuld niet.”
Wat me ook opviel, was dat Gilles op het einde van zijn bericht twee emoji’s van een vuistje toevoegde. Twee vuistjes van verzet.
Ik schreef: “Je hebt gelijk om je bericht af te sluiten met twee vuistjes, want we zullen ons inderdaad moeten verzetten. We zullen moeten strijden voor een andere wereld. Die van aan de top zullen ons nooit iets geven als we er niet voor vechten.”
Dus, voor alle Gilles in het land, voor alle kindjes, en voor alle werkende vrouwen en mannen in het land, zeggen wij luid en duidelijk: ‘Het is genoeg geweest. De prijzen moeten dalen en Engie moet betalen.’
Engie moet betalen
Nog nooit is de tegenstelling zou duidelijk geweest als vandaag. Terwijl honderdduizenden gezinnen niet meer weten hoe ze hun rekeningen moeten betalen, vult hier in België een energiemultinational zijn zakken. Ik heb het natuurlijk over Engie-Electrabel. En niet zo’n klein beetje. Met de studiedienst van de PVDA hebben we de overwinsten van Engie berekend. Pas op, ik heb het niet over gewone winst. Ik heb het over meer winst dan normaal. Winsten als gevolg van de crisis en de oorlog. Awel, tussen 2021 en 2024 schatten we de woekerwinst van Engie op ... 9 miljard euro. 9 miljard. Bling bling, in the pocket.
Wat we vandaag meemaken, is een regelrechte hold-up van de energiemultinationals op de portemonnee van ons allemaal. Een hold-up waar onze regering en de Europese Unie medeplichtig aan zijn. Magnette. De Croo. Van der Straeten. Van Peteghem. Rousseau. Bouchez. Ze praten vandaag allemaal over het blokkeren van de prijzen en het belasten van de woekerwinsten, maar het is alleen maar bla bla bla ... Ze hebben besloten om een premietje te geven van €200. Voor twee maanden. Terwijl onze facturen met €9.200 per jaar zijn gestegen. Ze lachen ons gewoon uit in ons gezicht! In onze zakken zitten, dat is binnen een paar seconden beslist, maar om het geld te halen bij Engie is er na negen maanden nog altijd niks. Straffer nog, ze hebben zopas beslist om “eventueel, misschien, als ze geen andere keus meer hebben” na te denken over een belasting op alles behalve ... de megawinsten die Engie haalt uit kernenergie. Ik verzin het niet.
De waarheid is dat de regering een geheime deal heeft met Engie-Electrabel. Ze hebben die deal gesloten deze zomer toen premier De Croo en minister Van der Straeten naar Parijs trokken voor de verlenging van twee kernreactoren. De directie van Engie heeft toen geëist dat de regering opdraait voor het kernafval en dat ze geen forse belasting zou heffen op de woekerwinsten. En onze ministers, die hebben gezegd: ‘t is in orde. Net zoals de voorbije 20 jaar is het in België Engie dat beslist en de regering die uitvoert. Een handvol aandeelhouders heeft meer macht dan al onze ministers van Energie samen.
“Vrijdag Colèredag”
Met de PVDA blijven we natuurlijk niet stilzitten. Ik roep vandaag iedereen op om in actie te komen.
Doe mee met “Vrijdag Colèredag” die we vanaf 30 september starten.
Tegen de torenhoge facturen.
Tegen de regering die de kant kiest van de energiemultinationals.
De prijzen moeten dalen, Engie moet betalen!
Doe mee aan de acties die we in het hele land organiseren.
In de wijken. Op de rotondes.
Acties om de regering te dwingen maatregelen te nemen.
De eerste minister kondigt “5 tot 10 moeilijke winters” aan. Wel, wij aanvaarden dat niet!
We gaan een stem geven aan onze woede, maar we gaan ook de hoop weer doen opleven.
Hoop komt voort uit collectief verzet. Laten ons dus met veel in actie komen.