Vijf lessen uit de nationale actiedagen en de algemene staking

De drie stakingsdagen van eind november hebben nog maar eens aangetoond hoe sterk de sociale beweging staat.

Respect voor al deze acties, die opnieuw hebben aangetoond dat het de werkende mensen zijn die het land doen draaien. Niet de aandeelhouders of de politici.

Maar welke lessen kunnen we nu trekken uit deze uitzonderlijke actiedagen?

LES 1 — We staan sterk

Wat er nu al een jaar lang aan het gebeuren is, is eigenlijk ongezien. Een paar cijfers om dat duidelijk te maken:

• 7 november 2024: 32.000 werknemers uit de non-profitsector komen op straat, nog voordat de regering gevormd is.
• 13 december 2024: 10.000 mensen voor het Justitiepaleis in Brussel.
• 13 januari 2025: 30.000 werknemers uit de  openbare diensten, vooral leerkrachten, betogen tegen de aanvallen op de pensioenen.
• 13 februari 2025: 100.000 mensen in Brussel tegen de asociale afbraakplannen van de Arizona-regering. Een betoging van vakbonden, jongeren en middenveldorganisaties samen.
• 31 maart 2025: algemene interprofessionele staking.
• 29 april 2025: nationale staking in de openbare diensten en acties in de grote steden.
• 22 mei 2025: opnieuw een betoging van de  non-profit, meer dan 30.000 deelnemers.
• 25 juni 2025: wat gepland was als een gewone interprofessionele manifestatie, groeit uit tot een grote betoging van 40.000 mensen.
• 14 oktober 2025: een enorme opkomst in Brussel: 140.000 mensen betogen tegen de pensioenmalus en de pensioendiefstal.
• 23 november: betoging tegen geweld op vrouwen en tegen de plannen van de regering-De Wever-Rousseau.
• 24 november: nationale staking in het openbaar vervoer.
• 25 november: staking in de openbare diensten.
• 26 november: opnieuw een algemene interprofessionele staking, de tweede van dit jaar.

In totaal zijn dat 13 grote nationale acties op één jaar tijd.

En dan hebben we het nog niet gehad over de regionale stakingen en over acties in specifieke sectoren zoals de magistraten, de leerkrachten, de cultuurwerkers, de studenten en het brede middenveld.

Of over de massale betogingen en manifestaties tegen de medeplichtigheid van de Belgische regering aan de genocide in Gaza.

Het is lang geleden dat de werkende klasse erin geslaagd is om — met de vakbonden, het middenveld en de jongeren — zó lang zó’n hoog niveau van acties vol te houden.

LES 2 — Wij hebben brede steun, zij hebben geen draagvlak

Het is ook lang geleden dat de eisen van de sociale beweging zó breed gedragen werden.
Een overweldigende meerderheid van de bevolking wijst het idee af om tot 67 jaar te moeten werken voor een lager pensioen;

Een overweldigende meerderheid is tegen een indexsprong;

Een overweldigende meerderheid wil niet dat onze pensioenen worden opgeofferd om de F-35’s van Theo te betalen;

En een overweldigende meerderheid wil wél een belasting op grote vermogens.

De regering heeft dus geen enkel democratisch draagvlak om haar sociale afbraak op te leggen. Geen enkele van al die maatregelen stond in de verkiezingsprogramma’s van de Arizona-partijen: niet de pensioenmalus, niet de indexsprong, niet de aanval op de premies voor nachtwerk, niet de verhoging van de btw.

Niemand heeft daarvoor gestemd.

LES 3 — Hun akkoorden zijn wankel en we doen hen nu al terugkrabbelen

De regering-De Wever-Rousseau lijkt hard en zelfverzekerd. Maar in werkelijkheid is het een regering die sputtert, die twijfelt, die van gedacht verandert en die haar eigen regeerakkoord om de twee weken herschrijft. 

Onder druk van de sociale beweging en de publieke opinie, begint ze al terug te krabbelen. Dat zijn gewoon de feiten:

• De pensioenmalus moest eigenlijk al in 2026 ingaan. Vandaag is de maatregel nog niet eens gestemd. Straffer nog: ze hebben beslist om de pensioenmalus uit te stellen tot 2027.
• Ziektedagen zouden niet eerst meetellen als gewerkte dagen voor de pensioenmalus. Nu kondigen ze aan dat die dagen toch gelijkgesteld worden.
• Ze wilden de uren waarvoor je als werknemer een nachtpremie krijgt, beperken van middernacht tot 5 uur 's morgens. Nu wordt dat van 23 uur 's avonds tot 6 uur 's morgens. 

Dat is het resultaat van de druk die de regering voelt door onze volgehouden acties en door de groeiende onvrede onder de bevolking.

En opnieuw, of het nu gaat over: de pensioenhervorming, de indexsprong of de btw-verhoging: geen enkele van die maatregelen is al gestemd in het parlement.

LES 4 — We kunnen geen enkele van hun beloftes geloven

Na bijna een jaar van de regering-De Wever-Rousseau kunnen we niet anders dan vaststellen dat we niets mogen geloven van wat ze allemaal beloven.

Vooruit, MR en Les Engagés beloofden plechtig dat ze niet zouden raken aan de index toen ze in de regering stapten. Ze zeiden dat ze werk meer zouden doen lonen en de belastingen niet zouden verhogen.

Maar een paar maanden later proberen ze al om een deel van de automatische indexering af te pakken van mensen die meer dan 2.600 euro netto per maand verdienen. Alsof de mensen die in de staalsector, in de chemie, in de auto-industrie, in de zorg of in het onderwijs werken, de sterkste schouders zouden zijn die wat meer moeten bijdragen.

En ze willen nu ook de taksen en de btw verhogen op basisproducten: aardgas, mazout, diesel en benzine… Zelfs voor een pak friet of een afhaalpizza zouden we dubbel zoveel btw moeten betalen.

Tijdens de kiescampagne was “de rijken doen betalen” nog een breekpunt voor de sociaaldemocraten van Vooruit. Conner Rousseau zei keer op keer dat dat voor hem “een rode lijn” was. Vandaag noemt hij de miljonairstaks een “symbooltje” en is het duidelijk dat dat voor hem niet meer was dan iets wat hij kon gebruiken op sociale media.

Want wat krijgen we uiteindelijk? Niets. Nul. Zero. Nada. Rien. Geen enkele maatregel om superrijken te laten betalen.

Ze liegen. We kunnen geen enkele van hun beloftes geloven.

LES 5 — Ons beter organiseren om meer te winnen

Al een jaar lang mobiliseren en organiseren tienduizenden mensen zich steeds sterker.
Dat is een kracht die groeit, en die nog kan blijven groeien.

Georganiseerd zijn, dat betekent:

• beter geïnformeerd zijn;
• solidair zijn; 
• kunnen volhouden, zowel in goede als in moeilijke momenten;
• ervaringen delen;
• samen oplossingen zoeken;
• nooit alleen staan.

Je kan je organiseren in de vakbonden, in buurtverenigingen, in solidariteitsinitiatieven... dat zijn allemaal plekken waar het verzet leeft.
En de regering weet dat maar al te goed. Daarom probeert ze ons te herleiden tot losse individuen. Daarom criminaliseert ze het georganiseerd verzet. Daarom valt ze het middenveld aan.

Want de regering heeft het goed begrepen: als wij ons beter organiseren, dan kunnen we meer winnen.

En natuurlijk: je organiseren, dat kan ook bij de PVDA, de beste partij van het land.

Er is plaats voor jou in onze basisgroepen en in onze lokale afdelingen. Met jouw inzet kunnen we sterker worden en zwaarder wegen op het beleid. En omgekeerd: door mee te doen, word jij ook sterker, leer je bij, en bouw je mee aan collectieve actie.

Wij brengen iedereen samen die een andere samenleving wil: een samenleving gebaseerd op respect voor arbeid en voor de natuur. Een samenleving van de werkende klasse, niet van de winst. Een samenleving van vrede en van socialisme.