PVDA verzet zich tegen annexatie van Palestijnse gebieden door Israël

De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Antonio Guterres, dringt er bij Israël op aan zijn plannen om de Westelijke Jordaanoever te annexeren op te geven, want ze zouden “een zeer ernstige schending van het internationaal recht” betekenen. Hij benadrukte dat annexatie verwoestend zou zijn voor de tweestatenoplossing. “De eenzijdige annexatie door Israël van een deel van de bezette Westelijke Jordaanoever zou in feite de deur sluiten voor een hervatting van de onderhandelingen en de vooruitzichten op een levensvatbare Palestijnse staat en de tweestatenoplossing tenietdoen. Het zou rampzalig zijn voor de Palestijnen, de Israëli's en de regio”, schrijft hij.

Meer dan duizend Europese parlementsleden, waaronder 82 Belgen (waaronder de parlementsleden van de PVDA, de groenen, sociaaldemocraten, liberalen en christendemocraten) hekelen het “destabiliserende potentieel in de regio” en roepen op tot “vastberaden actie” om het omstreden Israëlische plan om gebieden op de bezette Westelijke Jordaanoever te annexeren te voorkomen.

Israël wil verschillende nederzettingen annexeren, evenals de Jordaanvallei

Vanaf 1 juli wil de Israëlische regering een nieuw deel van de Westelijke Jordaanoever annexeren, namelijk een aantal nederzettingen en de Jordaanvallei. Deze eenzijdige beslissing is volstrekt onwettig. Volgens het internationaal recht moet Israël zich integendeel uit de bezette Palestijnse gebieden terugtrekken. Israëlische kolonisten vestigen zich sinds 1967 illegaal in de Palestijnse gebieden. Vandaag de dag zijn er 390.000 van hen op de Westelijke Jordaanoever en 200.000 in Oost-Jeruzalem. En de Israëlische regering wil deze nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever gewoonweg annexeren, net zoals ze Oost-Jeruzalem al heeft geannexeerd.

Nabil Boukili, federaal volksvertegenwoordiger van de PVDA, zei hierover op 25 juni in het parlement: “Het idee van de erkenning van een Palestijnse staat (Gaza, Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever), naast de staat Israël, was het resultaat dat in de Oslo-akkoorden werd aangekondigd. Een resultaat dat door alle partijen in het conflict en door de hele internationale gemeenschap werd gesteund en goedgekeurd. Israël heeft dit onderhandelingsproces misbruikt om de ononderbroken kolonisatie van steeds meer land dat gepland is voor een toekomstige Palestijnse staat te verbergen, waardoor de oprichting ervan bijna onmogelijk wordt.” Op de Westelijke Jordaanoever blijven voor de Palestijnen immers alleen nog maar stukken land over die door het Israëlische leger van elkaar zijn afgescheiden en omsingeld.

Bovendien dreigt Israël, als het zijn plannen doorzet, een gevaarlijk precedent te scheppen voor de internationale betrekkingen.

Het einde van de tweestatenoplossing: naar een apartheidsstaat

Het plan van de Amerikaanse president Trump voorziet in de oprichting van een Palestijnse staat op het resterende grondgebied van de Westelijke Jordaanoever – ongeveer de helft van de 5.655 km². Het gaat om een gefragmenteerd gebied en om zich van het ene gebied naar het andere te verplaatsen, worden de Palestijnen gedwongen om over te steken in een door Israël gecontroleerd gebied. Een pseudo-staat, onleefbaar voor de drie miljoen inwoners, wat nog meer het geval zal zijn na de annexatie door Israël van het vruchtbare gebied van de Jordaanvallei. Dit plan stelt Israël dus in staat om de Palestijnse gebieden te annexeren en tegelijkertijd te voorkomen dat de inwoners van deze gebieden het Israëlische staatsburgerschap krijgen, met het idee de joodse bevolkingsmeerderheid niet in gevaar te brengen.

Toepassing van het “vredesplan” van Trump

De Amerikaanse president had een vredesplan beloofd, hoogdravend de “Deal of the Century” genoemd, en begin 2020 kwam dit plan uit. Dit plan voorziet onder meer:

• Jeruzalem als de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Israël (terwijl de Palestijnen Oost-Jeruzalem als hun hoofdstad claimen, in toepassing van het internationaal recht);
• de annexatie van nederzettingen en de Jordaanvallei op de bezette Westelijke Jordaanoever;
• de afschaffing van het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen.

Het is niet verwonderlijk dat de Palestijnen dit plan hebben verworpen, waarover zij trouwens niet werden geraadpleegd. Daarentegen worden de belangrijkste Israëlische eisen in het plan wel opgenomen. Dit plan werd eenzijdig opgesteld. Het internationaal recht ontbreekt volledig en de geest van Oslo, die voorzag in een akkoord en onderhandelingen tussen de partijen, is met de voeten getreden.

De reacties van de Europese Unie en België

In februari waarschuwde Josep Borrell, de Europese Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken, Israël ervoor dat “als er stappen in de richting van annexatie zouden worden gezet, dit niet ongestraft zou blijven”. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken Philippe Goffin steunde deze verklaring uitdrukkelijk.

Op 18 mei, de dag van de inhuldiging van de nieuwe Israëlische regering Netanyahu-Gantz, is de toon al veranderd. Hoewel Borrell “ernstige bezorgdheid” uitte over het plan van de Israëlische regering om grote delen van de Westelijke Jordaanoever te annexeren, zijn de dreigementen met maatregelen volledig verdwenen: “Wij dringen er bij Israël op aan zich te onthouden van elke unilaterale beslissing die zou leiden tot annexatie van enig bezet Palestijns gebied en als zodanig in strijd zou zijn met het internationaal recht.” Tegelijkertijd wordt de wens geuit om “constructief en grondig met de Israëlische regering te blijven samenwerken”.

Het Belgische parlement heeft van zijn kant op 25 juni een resolutie aangenomen waarin de voorgestelde annexatie wordt veroordeeld. Deze resolutie heeft een zeer brede steun gekregen. De parlementsleden van de PVDA hebben het goedgekeurd, in overleg met de andere fracties – met uitzondering van de N-VA en het Vlaams Belang. Helaas heeft deze resolutie haar grenzen, want hoewel zij oproept tot “evenredige maatregelen”, zijn deze niet verplichtend.

Geen woorden maar daden

Wat Nabil Boukili ergert: “Er is geen sprake meer van een vredesproces. België en de EU veroordelen deze daden van kolonisatie en agressie al decennialang... verbaal. Maar het kan Israël geen moer schelen. En elke keer gaat Israël door met zijn politiek van voldongen feiten. Wat nu nodig is, zijn daden en sancties, geen woorden. De Europese Unie heeft als belangrijkste economische partner van Israël de middelen om dit te doen! Door genoegen te nemen met woorden alleen wordt de straffeloosheid aangemoedigd.”