Wat is het ‘plan-Macron’ en gaat het de genocide in Gaza stoppen?
Wie het nieuws volgt, kan er nog moeilijk naast kijken. De regeringspartijen lijken er allemaal voor gewonnen om de staat Palestina te erkennen en blijkbaar heeft de Franse president Macron daarvoor een briljant plan gelanceerd. Maar is dat nu het antwoord op de genocide die in Gaza aan de gang is?
Het ‘plan-Macron’
Laat ons eerst even uitzoomen. Wat is dat plan van Macron nu eigenlijk? Wel, vijf maanden geleden, op 3 december 2024, besliste de Algemene Vergadering van de Verenigde naties om een conferentie bij elkaar te roepen in New York rond “De Vreedzame Oplossing voor de Kwestie Palestina en de uitvoering van een Tweestatenoplossing.” De datum werd vastgelegd op 2 tot 4 juni 2025 en Saoedi-Arabië en Frankrijk worden verkozen tot co-voorzitters. Tot zover klinkt het goed.
Begin april van dit jaar loste Franse president Macron dan een nieuwtje in de Franse media: hij zou ter gelegenheid van die conferentie wel eens Palestina als staat kunnen erkennen. Frankrijk is, net als België, een van de weinige landen die dat tot nu toe nog niet deed. Hij wilde er dan wel een voorwaarde aan verbinden. Saoedi-Arabië en de Arabische landen moeten dan ook van hun kant Israël erkennen.
Paniek op de regeringsbanken
Enkele weken later is het paniek bij sommige regeringspartijen in België. Ze krijgen het niet meer uitgelegd aan hun achterban dat ze in een regering zitten die Israël geen strobreed in de weg legt. Op 29 april komt het tot een droef schouwspel in het parlement als daar in de Kamercommissie Buitenlandse Betrekkingen een resolutie voorligt over de erkenning van Palestina. De regeringspartijen blijven er gewoon weg zodat die discussie zelfs niet kan doorgaan. Dat geldt zelfs voor de voorzitster van die commissie, Els Van Hoof van CD&V. En dat terwijl haar partijvoorzitter, Sammy Mahdi, grote verklaringen aflegt in de media over de erkenning van Palestina. De verontwaardiging is groot.
Blijkbaar ontdekt men in die kringen op dat moment het ‘plan van Macron’ en sindsdien betuigen de regeringspartijen een voor een hun steun. Alleen, niemand weet eigenlijk wat dat plan nu precies inhoudt. En wat je al helemaal niet mag vragen, is hoe dat plan dan wel een einde zou kunnen maken aan de genocide in Gaza. Gaat de erkenning van Palestina het verschil maken?
Natuurlijk gaat noch Macron, noch de erkenning van een Palestijnse staat de slachtpartij stoppen. Daardoor gaan de uitgehongerde kinderen geen eten krijgen. Wat er nodig is, zijn sancties, een wapenembargo, het verbreken van de bevoorrechte handelsrelaties. Het is de enige manier om druk te zetten op Israël dat – we herhalen het – alleen maar zijn gang kan gaan dankzij de steun van de Verenigde Staten en zijn bevoorrechte economische relatie met de Europese Unie. Indien onze regering dergelijke maatregelen had genomen vanaf dag één, dan was het misschien zover niet gekomen.
Maar altijd vond de politiek wel een reden om op anderen te wachten... “Een wapenembargo dat is een bevoegdheid van de regio’s”, “Handelssancties hebben enkel nut op Europees niveau”, “Er moet een consensus gevonden worden in de schoot van de regering”, enzovoort, enzovoort.
En nu, na 19 maanden genocide, is er dus Macron die een initiatief gaat nemen. Ergens volgende maand. En wat het precies inhoudt weten we niet.
Meer dan een bliksemafleider
Is het dan gewoon een bliksemafleider? Dient dit enkel om tijd te winnen? Zoekt men gewoon een reden om niets te moeten doen? Neen, het is eigenlijk nog erger. Het is een plan dat er eigenlijk enkel toe kan leiden dat Israël verder zijn gang kan gaan en dat de rechten van de Palestijnen nog meer geschonden worden.
Dat zogenaamde ‘plan van Macron’ draait om een voorwaardelijke erkenning van Palestina. Frankrijk – en dus ook België – zouden bereid zijn om Palestina als staat te erkennen op voorwaarde dat Saoedi-Arabië en andere Arabische landen op hun beurt Israël erkennen. Maar zelfs in vredestijd – of wat daar moet voor doorgaan in Palestina – is dat een controversieel voorstel. Toch hebben de Arabische landen zich al bereid getoond om dat te doen.
In 2002 verklaarden de landen van de Arabische Liga dat ze Israël zouden erkennen op voorwaarde dat het zich terugtrekt uit de bezette gebieden en het dus het internationaal recht zou respecteren. Men kan dat bezwaarlijke een onredelijke voorwaarde noemen. Maar nu zou president Macron dus willen dat de Arabische landen die eis laten vallen en Israël erkennen op het moment dat het een heel volk aan het uitmoorden is. Dat is de wereld op zijn kop toch? Verwachten we nu echt dat de buurlanden Israël gaan belonen voor wat het op dit moment aanricht?
Een aanval op Palestijnse rechten
Eerste minister De Wever doet daar zelfs nog een schepje bovenop. Hij gooit er nog drie extra voorwaarden achteraan. Voor de premier moet Israël in ruil veiligheidsgaranties krijgen. Veiligheidsgaranties! Terwijl zij nu de Palestijnen aan het uitmoorden zijn , toch? Gaan we hen daarvoor nog extra belonen met veiligheidsgaranties?
Daarnaast vindt De Wever dat wij ook mogen beslissen wie er aan de macht komt in Palestina want volgens hem moet er eerst “een geloofwaardige Palestijnse Autoriteit komen”. Terwijl het gaat om de erkenning van een staat, niet van een regime. En als derde voorwaarde stelt De Wever dat het “moet duidelijk zijn over welk grondgebied het precies gaat.” Daarmee zet hij de wereld nogmaals op zijn kop want het is nu net Israël dat geen landsgrenzen kent en zowel Palestina als delen van Libanon en Syrië bezet.
Die ongerijmde voorwaarden van De Wever tonen goed aan hoe een een discussie die schijnbaar gaat over de erkenning van Palestina kan uitdraaien op een regelrechte aanval op de rechten van de Palestijnen.
De erkenning van Palestina zal er ooit wel komen. Dat is onvermijdelijk. Maar op dit moment is er een andere prioriteit: Er moet een einde komen aan de volkerenmoord en die zal er enkel komen als er eindelijk sancties worden uitgevaardigd.
