Arizona-resolutie over Palestina: veel woorden om niets te doen
De finale tekst van de veelbesproken resolutie over Palestina is nog niet beschikbaar maar op basis van de versie die nu circuleert, staat het als een paal boven water: hier worden veel woorden gebruikt om een totale stilstand af te kondigen.
De resolutie slaat de bal vooral mis omdat ze een parallel universum beschrijft, waar er geen bezetter is en geen onderdrukt volk; waar er geen agressor is die doelbewust hele wijken en steden in de Gazastrook met de grond gelijk maakt en hulpverleners koelbloedig afmaakt; waar er geen gigantisch militair apparaat is dat doelbewust een heel volk keer op keer op de vlucht drijft, hen samen drijft op een klein grondgebied en onschuldige burgers voeding en medicijnen ontzegt. Nochtans is Israël al ontelbare keren veroordeeld en heeft het zich nooit gehouden aan de ondertussen meer dan honderd resoluties van de Verenigde Naties die handelen over de bezetting.
Het is bijvoorbeeld tekenend dat de resolutie van de meerderheid wel verwijst naar één bepaalde maatregel uit de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof van 18 juli 2024, maar het vertikt om er ook bij te vermelden waar deze uitspraak eigenlijk echt over gaat. Het hoogste rechtsorgaan van de Verenigde Naties oordeelt in die uitspraak dat de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden in strijd is met het internationaal recht, dat Israël die bezetting moet stopzetten, alle kolonisten eruit moet terugtrekken en maatregelen moet nemen om de geleden schade te vergoeden.
Momenteel zien we dagelijks de grootste barbaarsheden in de eerste gelivestreamde genocide. Iemand moet toch die 52.000 dodelijke slachtoffers gemaakt hebben? Iemand heeft op 18 maart toch het bestand gebroken? Noch over “oorlogsmisdaden”, noch over “misdaden tegen de mensheid” hebben de meerderheidspartijen blijkbaar ooit iets gehoord. Het woord ‘genocide’ krijgen ze niet uit de pen, tenzij als het voorkomt in de titel van een document waar ze moeten naar verwijzen.
Het gevolg van deze eenzijdigheid is dat de resolutie zich uitput in woorden om vooral... niets te beslissen. Ja, ze beloven “zich in te schrijven in een diplomatiek initiatief om de Palestijnse staat te erkennen”, maar ze voegen er dan meteen voldoende voorwaarden aan toe om hele proces op de lang baan te schuiven. Ze beloven dingen te doen die eigenlijk de evidentie zelve zijn, zoals het Internationaal Strafhof ondersteunen en de arrestatiebevelen ervan te uit te voeren. Het zou eraan mankeren. Ze herhalen oude engagementen in verband met de douanecontrole op de export van wapens en hoewel die in de praktijk onvoldoende zijn gebleken, worden er geen bijkomende initiatieven genomen in die zin.
Uiteindelijk slagen de regeringspartijen er zelfs in om in de perceptie de schuld voornamelijk aan Palestijnse kant te leggen. De resolutie wordt op die manier een oefening in victim blaming en neokoloniale inmenging. Zij willen bepalen wat goed bestuur is aan Palestijnse kant zonder dat ze één woord van kritiek hebben op het Israëlische corrupte apartheidsregime. Zij vinden dat de Palestijnse Autoriteit bepaalde groepen moet ontwapenen en vervolgen, zonder dat ze hetzelfde vragen voor de Israëlische gewapende kolonisten. Uiteindelijk worden letterlijk meer eisen gesteld aan de Palestijnse autoriteiten dan aan Israël. Het is de wereld op zijn kop.
De sense of urgency ontbreekt dus volledig. 52.000 dodelijke slachtoffers, 5.000 woorden maar 0 effectieve maatregelen om daadwerkelijk een einde te maken aan de genocide en het lijden van de Palestijnse bevolking. Israël is afhankelijk van Amerikaanse militaire steun en de bevoorrechte economische relaties met de Europa om de agressie te kunnen onderhouden. Een sluitend wapenembargo en een radicale breuk met de Israëlische economie, het zijn maatregelen die we nu kunnen nemen, waarvoor een brede steun bestaat bij de bevolking en waarvoor we niet moeten wachten. Maar vooral... die ook effect zouden sorteren op het terrein.
