Meer dan 170 doden en een schade die in de miljarden loopt. Ook Duitsland wordt geteisterd door nooit geziene overstromingen. “We staan nu eenmaal machteloos tegen de natuur”, zegt de regering. Maar critici wijzen op het falende klimaatbeleid en de afbouw van de civiele bescherming. “We zijn even slecht voorbereid op overstromingen als op pandemieën.”

De balans van de overstromingen die ons land troffen, is extreem zwaar. De slachtoffers hebben in vele gevallen te maken met zware schade. Sommige mensen verloren alles. Sommige zaken zijn onvervangbaar. En toch willen mensen zo snel mogelijk beginnen met hun leven herop te bouwen. Om dat te kunnen betalen, kloppen ze aan bij de verzekeringen of bij het rampenfonds. En ze willen uiteraard een snelle uitbetaling voor hun geleden schade. Maar dat dreigt een parcours te worden met vele hindernissen.

Midden juli 2021 trof een ongeziene overstroming ons land. Ondertussen is de omvang van de ramp duidelijk: tientallen doden, duizenden huizen verwoest, hele gemeenschappen ontwricht. De gezondheidsrisico’s – fysiek, psychisch en sociaal – stapelen zich op. En dat zal nog lange tijd aanhouden: nog maanden en jaren zullen we de impact op de volksgezondheid zien. En net zoals bij alle hulp zien we dat de aanpak vanuit de overheid deels tekortschiet, terwijl vrijwilligers de boel recht proberen houden.

Na de overstromingen in België moeten duizenden gezinnen elders worden gehuisvest. Op dit moment gaat het om ongeveer 6000 gezinnen uit Luik, 5500 gezinnen uit Verviers, 2000 mensen uit Pepinster en 600 uit Trooz. "Wij kunnen al die mensen van wie de woningen door de overstromingen vernield of onbewoonbaar zijn geraakt niet aan hun lot overlaten. Daarom moeten zo veel mogelijk leegstaande woningen dringend worden opgeknapt en onder openbaar beheer worden geplaatst", stelt Germain Mugemangango, fractieleider van de PVDA voor het Waals Gewest.

Terwijl de slachtoffers van de overstromingen geconfronteerd worden met het heropbouwen van hun leven, moeten sommigen onder hen al terug aan het werk. Dat is een onmogelijke situatie. De PVDA stelt voor om met onmiddellijke ingang een rampverlof in te voeren.

Dat het noodweer extreem was, staat vast. Maar wat ook steeds duidelijker wordt, is dat de overheid gefaald heeft om haar burgers beter te beschermen. En dat ondanks de grenzeloze inzet en solidariteit van de hulpdiensten op het terrein. De aanpak van de ramp toont opnieuw aan dat de opsplitsing van bevoegdheden tot chaos leidt. Elk niveau heeft ergens tekortgeschoten. Maar ook besparingen en waarschijnlijk menselijke fouten droegen bij tot de omvang van het menselijke leed na de overstromingen. Het loont de moeite om even een overzicht te maken van wat we al weten.

Vorige week zorgde extreme neerslag tot verwoestende overstromingen in ons land. In twee dagen viel in het oosten en het centrum van ons land evenveel regen als op een maand tijd, of meer. Is dit dan brute pech? Een fenomeen dat we slechts om de 100 jaar meemaken?

De concurrentiestrijd tussen de bedrijven die op de luchthaven van Zaventem de bagage afhandelen, woedt onverwijld verder. En de personeelsleden zijn het slachtoffer. “Dit soort omstandigheden hebben we in heel onze loopbaan nog nooit meegemaakt. We zitten allemaal op ons tandvlees”, vertellen ze.

Cuba verkeert in crisis. De wereldwijde economisch crisis die sinds het uitbreken van Covid-19 woedt, treft het eiland extra hard. Dat komt vooral door de illegale blokkade van de Verenigde Staten, die verhindert dat Cuba op een normale manier handel kan drijven. Dit zorgt voor een tekort aan basisgoederen op het eiland. Een deel van de bevolking wordt wanhopig en her en der breken protesten uit. De westerse grootmachten jutten die protesten op in de hoop een einde te maken aan de Cubaanse revolutie. De Cubanen hebben echter geen nood aan dit soort inmenging, wel aan onze internationale solidariteit.

De levensduurte zal in 2021 en 2022 zoveel toenemen (+4,3%) dat de stijging groter zal zijn dan de loonindexering (+3,2%) en de – door de regering opgelegde – maximale loonsverhoging (+0,4%) samen. De koopkracht van de werkende bevolking zal in 2021-2022 met minstens 0,7% dalen. Dat blijkt uit cijfers van de Nationale Bank van België (NBB). Voor iemand met een gemiddeld loon betekent dat een verlies aan koopkracht van jaarlijks 317 euro. De PVDA vraagt dringende maatregelen om het tij te keren. Concreet eist de linkse partij dat er geen Koninklijk Besluit komt dat de lonen blokkeert en dat de loononderhandelingen in de sectoren in alle vrijheid kunnen verlopen.